Alien Covenant (2017) is een vervolg op Prometheus (2012), dat verhaaltechnisch voorafging aan de Alien (1979). Een sequel van een prequel dus. Althans ... dat was de bedoeling. Nadat fans van het eerste uur hadden geklaagd dat Prometheus qua sfeer en inhoud te ver afstond van de reeks werd het scenario voor deze sequel geheel omgewerkt om de film beter op de eerdere films te laten aansluiten. Dat betekende: minder gefilosofeer en meer aliens.
We zijn tien jaar Prometheus. Een nieuw ruimteschip, uitgezonden om een leefbare planeet te koloniseren, vangt een signaal op van de planeet Origae-6. Op de planeet maken de crewleden kennis met de synthetische android David, die vertelt dat het ruimteschip Prometheus hier is gecrasht. David is de enige overlevende en volgens hem is de planeet veilig. Het nieuwe ruimteschip heeft een nieuwe versie van David aan boord, genaamd Walter (beide versies worden gespeeld door Michael Fassbender). David en Walter sluiten vriendschap en alles lijkt pais en vree, maar dan worden de eerste mensen besmet en breken er op de welbekende manier moordzuchtige xenomorfen uit hun lichaam ...
De casting (bekritiseerd in Prometheus) is prima, met name Katherine Waterston is geweldig: haar personage Daniels roept Sigourney Weaver's Ripley in herinnering, en visueel is Alien Covenant een pareltje. Op technisch vlak hoef je Ridley Scott niets meer te leren: Het ruimteschip, de uitbrekende xenomorfen, de verre planeet, de afgodenbeelden, ze ogen allemaal even overweldigend, maar tegelijkertijd is het alles zo vertrouwd geworden dat het nooit echt griezelig of angstaanjagend wordt, al het bloed en slijm ten spijt. Blijkbaar heeft Scott nog twee vervolgfilms geprogrammeerd. Ongetwijfeld zullen die er opnieuw prachtig uitzien, maar of ze ècht iets nieuws zullen toevoegen aan wat we al weten, waag ik te betwijfelen ...
