Oliver en Barbara leren elkaar op jonge leeftijd kennen en ontwikkelen een toprelatie. Goede baan, mooi huis, twee kinderen, alles is perfect in hun leven. Als de kinderen ouder worden en Oliver omkomt in het werk, begint het bij Barbara echter te knagen. Hun huwelijk loopt op de klippen en beiden willen per se in hun riante villa blijven wonen. Er is hiervoor maar één oplossing: het huis wordt letterlijk in tweeën gesplitst. Zelfs dan kunnen ze elkaar echter niet luchten of zien, waardoor er een onderlinge oorlog uitbreekt.

De sfeer van de late jaren tachtig wordt in deze film perfect gevangen, vooral in de eerste speelhelft. Dat gedeelte is qua komedie echter het minste. Op een paar aardige grappen na is het vooral een lange opmaat naar een memorabele eindscène van ruim een half uur. Wanneer Oliver en Barbare namelijk volledig op elkaar los gaan is The War of The Roses op zijn best. Michael Douglas laat dan bovendien zien waarom hij een van de beste acteurs van zijn generatie is. 

Het is overigens een vorm van groffe humor waar je wel van moet houden. Regelmatig ook plat moet daarbij gezegd worden. Zo kan ik persoonlijk erg genieten van de scène waarin Douglas over de vis van zijn vrouw staat te plassen terwijl zij een belangrijk zakendiner heeft. Dergelijke pesterijen gaan van kwaad tot erger en maken deze komedie tot het einde aan toe zeer genietbaar.