Een serieuze Woody, en zoals veel drama's van deze regisseur geïnspireerd door Ingmar Bergman, met name diens Smultronstället (Wilde Aardbeien, 1957). Gena Rowlands is Mario, enen professor filosofie die zojuist 50 jaar is geworden. Ze trekt zich terug in een appartement in Manhattan om een boek te schrijven, maar van schrijven komt niet veel terecht nadat ze per ongeluk een therapeutische sessie afluistert waarbij een andere vrouw haar levensverhaal vertelt aan een psycho-analyticus. 
 

 

Die ‘andere vrouw’ lijkt in veel opzichten Marions spiegelbeeld: ze is ongelukkig en haar leven lijkt gebouwd op leugens en verkeerde beslissingen. Marion begint haar eigen leven te overdenken, en komt tot de conclusie dat ze steeds haar verstand heeft gebruikt, maar nooit haar hart heeft laten spreken. Daardoor heeft ze haar eigen leven omgetoverd in een emotioneel braakland: als aankomende academica koos ze voor een abortus om haar carrière niet in gevaar te brengen en uiteindelijk (her)trouwde ze met de verkeerde man: ze was verliefd op de beste vriend van haar toekomstige echtgenoot, maar wilde haar belofte niet breken ...

 

Ik heb Wilde Aardbeien in jaren niet meer gezien, maar (afgezien van het gelachtsverschil) lijkt het door Gena Rowlands gespeelde personage erg veel op de professor uit Bergmans film. Ook de beroemde droomscène uit Wilde Aardbeien keert hier terug, zodat het bij vlagen op plagiaat begint te lijken. Maar vrijwel alle acteurs zijn top en Allen houdt de touwtjes als regisseur strak in handen. Sommigen hadden commentaar op de dialogen: ze zouden te literair zijn, alsof ze geplukt waren uit een Franse roman uit de 19de eeuw. Volgens mij is er niet zoveel mis met de dialogen, maar zoals wel vaker in een drama geschreven door Woody Allen, heb je het idee dat hij in sommige scènes zijn uiterste best doet om toch vooral niet grappig te zijn.