Sommige films zie je in je jeugd en blijven altijd bij als klassiekers om nooit te vergeten. Toen ik The Holy Grail voor het eerst zag lag ik anderhalf uur lang in een deuk en rolden de tranen over mijn wangen. Dit gebeurde de tweede, de derde en de tiende keer ook nog. Ook nu, twintig jaar nadat ik hem voor het eerst zag, vind ik deze film nog steeds geniaal. Sowieso de beste komedie ooit wat mij betreft en eigenlijk ook gewoon een van de beste films.
 

The Holy Grail is de eerste lange speelfilm van het Monty Python team. Het draait om koning Arthur die samen met zijn ridders op zoek gaat naar de heilige graal. Onderweg hebben zij de meest bizarre ontmoetingen met de meest uiteenlopende bewoners van Engeland. Ik noem hier een stel mallotige Fransen die Arthur voor geen meter serieus nemen, de zwarte onverslaanbare ridder die minder onoverwinnelijk blijkt te zijn dan gedacht, een groep nonnen die graag billenkoek ontvangen, en uiteraard de Knights who say ni. Voor fanboys hoef ik niets meer te zeggen, voor anderen: ga je schamen als je dit niet kent.
 

Grappig overigens dat mijn vriendin zich echt vreselijk kan ergeren aan de humor van Monty Python. Sterker nog, ze vindt het ronduit verschrikkelijk. Waarom dat gevoel zo sterk is weet ik niet, maar ik kan best begrijpen dat dit iemands stijl niet is. Goed, ik ga hier verder geen woorden meer aan vuil maken. The Holy Grail is simpelweg fantastisch!