SkyfallVijftig jaar Bond. Een mijlpaal, maar ook een moment van bezinning. In Skyfall worden een aantal losse eindjes die in loop der decennia zijn ontstaan, aan elkaar geknoopt. Zo ontdekken we eindelijk waar James Bond vandaan komt. Het antwoord is meteen een leuke knipoog naar de eerste vertolker van het personage, de Schot Sean Connery. Tegelijkertijd wordt er een persoonlijk element aan de serie toegevoegd: Bond is in Skyfall menselijker dan ooit, hij begint ouder te worden, hij lijdt echt pijn, en sommige relaties komen onder druk te staan, vooral zijn relatie met M, de vrouwelijke grote baas van MI6. De film begint met een spectaculaire scène in Istanboel. Een onbekende dreigt de hand te leggen op een lijst met alle Britse spionnen die zijn geïnfiltreerd in terroristische organisaties. Als hun identiteit wordt onthuld, zullen ze natuurlijk worden geëxecuteerd. Bond doet een wanhopige poging om de diefstal te voorkomen, maar M, die de actie vanuit Londen coördineert, maakt op het beslissende moment een fout die Bond het leven lijkt te kosten ... Kort daarna wordt er een terroristische aanslag gepleegd op het hoofdkwartier van MI6. Vanwege de fouten die ze heeft gemaakt, wil men M vervroegd op pensioen sturen, maar zij weigert. Als James Bond plots opduikt (spionnen leven minstens twee keer, zoals iedereen weet) overtreedt ze de regels opnieuw: 007 wordt voor actieve dienst afgekeurd (hij wordt te oud en is niet meer topfit), maar zij vertrouwt hem blindelings en legt haar eigen lot in zijn handen. Bond bestempelt haar inmiddels als een 'rotwijf' (ze had immers zijn 'dood' op haar geweten), maar kan de opdracht niet weigeren ... Skyfall is de derde Bond voor Daniel Craig en de eerste voor regisseur Mendes. De laatste ziet gelukkig af van de razende filmstijl in de geest van de videoclip die met name Quantum of Solace kenmerkte. Het camerawerk is flitsend, maar de montage is strak en logisch. De opening in Istanboel en de grote finale in Schotland zijn monumentale actietaferelen, bij vlagen adembenemend. Een kortere actiescène in het zakencentrum van Shanghai, is uitgewerkt als Chinees schaduwspel. Dat Chinese schaduwspel keert terug in een nachtelijke scène in de Schotse Hooglanden. Je kijkt je ogen uit. Skyfall is zeker één van de beste Bonds in de geschiedenis, maar had buiten categorie kunnen zijn, als men enkele minpuntjes had weten te vermijden. Judi Dench (wat een actrice!) is hartveroverend als M, maar op 76-jarige leeftijd kun je haar moeilijk een Bond babe noemen. Bond heeft twee jonge tegenspeelsters, en ze zijn hot, maar de film laat ons in de kou staan. Geen wonder dat een uitdagende (en omstreden) scène met tegenspeler Bardem vragen opriep in de trant van: Hé, is Bond homoseksueel geworden? De film is aan de lange kant, maar tegelijkertijd lijken (gek genoeg) sommige passages wat haastig te worden afgehandeld. Voorts zijn er erg veel verwijzingen naar klassieke films en thema's (The Silence of the Lambs, Apocalypse Now, Willem Tell, etc.) die soms al te nadrukkelijk worden gepresenteerd. De muziekkeuze is ook nogal bizar: Charles Trenet die Boum Boum zingt op de soundtrack terwijl Bond op de proef wordt gesteld? Is dat soms de invloed van Tarantino?
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
      |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
