Als Tartarenleider Igor sterft, neemt Tania zijn plaats in. Het is tegen het zere been van deze horken dat zij nu worden aangevoerd door een vrouw en verscheidene tronnpretendenten roeren zich op listige wijze. Zo mag Tania mag zich verheugen in dubieuze romantische belangstelling. Ondertussen wordt er ook nog wat afgestreden op het front...

Om mijn cultuurhistorische fijnzinnigheid sta ik niet bekend, maar als ik deze film mag geloven konden de Tartaren meer dan saus maken. Een robbertje vechten ging ze ook aardig af. Voor de rest is er weinig nieuws onder de zon en hadden carrièrevrouwen het ook bij deze nomadenstam maar lastig.

Het betreft hier een typisch Italiaanse avonturenfilm met de welbekende kartonnen aanblik. De kostumering is geestig in zijn stupiditeit. Ook de veldslagen, plunderingen en andere lompe gewoontes van de Tartaren zorgen voor vermaak. De actie is mijns inziens niet gelijkmatig genoeg gedoseerd, waardoor er te veel saaie stukken zijn.

Voor het plotje hoef je het niet doen. Aanvankelijk zou je kunnen vermoeden met een vroege girl power film te maken te hebben, maar dit is gelukkig niet zo. De vrouw toont aan volledig ongeschikt te zijn voor haar functie: Ze creëert interne onrust, laat haar volk verhongeren en wordt nietsvermoedend verliefd op een kerel met snode plannen. Ach, het zij haar vergeven. Ze wordt namelijk gespeeld door de voloptueuze Cubaanse Chelo Alonso en vormt visueel het aantrekkelijkste aan deze verder vrij weinig zeggende film van Sergio Grieco. En zo waren die strakke kostuums toch nog ergens goed voor...