De schatrijke industrieel Drax heeft een uiterst giftig zenuwgas ontwikkeld. Op planten en dieren heeft het geen effect, maar voor mensen is het dodelijk. Drax wil een meesterras creëren in de ruimte en de rest van de wereldbevolking uitroeien met behulp van het gas. De übermensen hebben zo de ruimte om de aarde opnieuw in te richten. Maar dit gebeurt niet als het aan geheim agent James Bond ligt. Samen met een jongedame van de CIA gaat Bond de plannen van Drax versjteren...
 

 

Ronduit belachelijk Bondvehikel met een verveeld ogende Roger Moore in de hoofdrol. Moore wordt dan ook weggespeeld door de vrij beperkte acteur Richard Kiel, die wederom dommekracht Jaws speelt. De abominabele oneliners die 007 uitbraakt helpen overigens ook niet echt, dit terwijl Kiel behoudens één enkele zin zijn mond mocht houden van de scenarioschrijvers.
 

 

Om de humor kon ik niet zo vaak lachen, maar de ongelooflijke absurditeit van het geheel deed me wél schateren. Wat de actie betreft vormen de bootachtervolgingen in Venetië en de Amazone de hoogtepunten. Met name de gondelrace moet je zien om te geloven. Ook hier wordt schijtlollig gedaan, maar het is allemaal zo over de top dat je er wel in mee moet gaan. Of je nu wilt of niet.
 

 

Alvorens Bond de ruimte ingaat, wat toch wel een eindje de film in is, zien we iets anders fabuleus: Roger Moore als een slechte imitatie van de iconische figuur die Clint Eastwood neerzette in de Dollars trilogie van Sergio Leone. Waar dit spaghetti western stukje vandaan komt en wat voor functie het heeeft? Joost mag het weten. Maar ach, het is grappig en past op een vreemde manier bij deze pulp, want zo mag ik het toch wel noemen.
 

 

Het ruimtegeweld is, afgezien van de vreselijke product placement van onder meer 7 Up en Marlboro, het meest ridicule waarmee de prent komt aanzetten. Maar ja, wat wil je ook met een Hitler achtig figuur die in de ruimte een soort ark van Noach heeft?

Tja, enerzijds is dit een volledig doorgesnover prutswerk. Anderzijds is de intentie om te vermaken onmiskenbaar. En vermaak wordt dan ook wel geboden. Over goede smaak beschik ik gelukkig niet. Aldus kon ik me aardig dulden bij Moonraker. Een zes uit tien voor deze ongein.