De benaming Death Proof slaat op de ijzeren kooi die stuntmannen in hun auto's laten integreren zodat ze tijdens hun stunts niet dood gaan. Zelfs een flinke crash is niet levensbedreigend in een dergelijke auto, al loop je geheid wat schrammen op. Stuntman Mike (Kurt Russell) heeft een lidteken van onder tot boven zijn gezicht. En zijn grote passie is om mensen (voornamelijk meiden met lange benen en likbare voeten) te leren kennen in een bar en na de avond als een spookrijder frontaal met ze te crashen!

 

Grappig concept! En het was voor mij nogal een verrassing toen de eerste crash gebeurde. Want, zoals wij gewend zijn van regisseur Quentin Tarantino, gaan veel scenes vooraf aan veel cool gebrabbel over onzinnige onderwerpen. Je moet dan ook een aantal personages leren kennen, voordat je ze vermorzeld mag zien worden in hun wagen. De gesprekken die ze hebben zijn opzich wel aardig (niet het niveau van Pulp Fiction natuurlijk, maar dat mag je niet verwachten). Toch duurt het wel wat lang voordat de actie begint.

 

Het gepraat van de tweede set meiden duurt gelukkig wat korter en de actie is langer. Deze meiden zijn echter een stuk pittiger dan Mike verwacht; zij blijken ook wel van een stuntje te houden!

 

De hele film speelt zich af in de jaren tachtig. Er zijn wat effecten toegevoegd om de film oud te doen lijken, terwijl ze wel moderne gadgets gebruiken zoals de mobiele telefoon. De hele film is wat mij betreft met een knipoog gemaakt, iets wat ik kan waarderen. De acteurs zijn goed gekozen. Ook al zijn het geen sterren, doen ze toch wel echt hun best om pittige personages neer te zetten. Qua uiterlijk zijn de actrices wel mooi, maar ze hebben geen Hollywood cliché-uiterlijk. Girls next door, als het ware. Een minpuntje is dat Tarantino zelf alsnog even zijn lelijk bakkes moet tonen in een nietszeggende bijrol als bartender. Verder heb ik weinig negatiefs over de film; gewoon een lekkere wegkijker thuis op de bank.