Indien het om wraak gaat, tellen morele dilemma's niet. Zoveel maakt Roberto Mauri's La vendetta è il mio perdono wel duidelijk. De wraakengel heet Django in de Duitse versie, een karakter die bij eenieder die meer spaghetti-westerns heeft gezien dan enkel dan die van Sergio Leone een belletje zal laten rinkelen. Django's aanstaande bruid wordt, evenals haar ouders, bruut afgeschoten als wild in een schaamteloze roofoverval. À la For a few dollars more vindt Django een horloge dat een melodietje afspeelt. Het uurwerk brengt hem op het spoor van de daders. Een genadeloze wraaktocht heeft zijn aanvang...
Je zult tientallen 'Django's' tegenkomen indien je ook maar licht geïnteresseerd bent in spaghetti-westerns. Veelal zijn het films die in een internationale versie de voornaam van de protagonist veranderd zien in dat van dit iconische personage van de spaghetti-western. Zo ook hier, in de film die in de Verenigde Staten de simplistische titel Shotgun draagt. De pas in 2005 uit de kast gekomen Tab Hunter neemt de honneurs waar als Django en doet dat eigenlijk niet zo heel verwijfd. Wellicht komt dit tevens omdat Django een hoop gasten neerschiet, een kerel ophangt en er een in brand steekt. Zelfs de vrouw die hem helpt, en een oogje op hem heeft, wordt executie-stijl doodgeschoten daar zij het melodietje van het horloge herkent. Enfin, het moge duidelijk zijn dat deze film plottechnisch tamelijk rechtijnig van aard is. Nochtans bied de prent meer dan de gemiddelde Italo-western. Normaliter is voor zo'n prestatie op zijn minst een goede cast nodig, doch veelfilmer Mauri bewijst dat dit niet persé noodzakelijk is. Wellicht is het enigszins de invloed van Franco Delli Colli die de cinematografie voor zijn rekening nam; hij deed dit reeds eerder voor de culthit Django, kill!. Ook de muziek van eenmalig filmcomponist Giancarlo Rizzi mag er echter zijn. Al met al is deze film een vrij rauwe, die (sporadische) humor herbergt op de juiste plaatsen en voor spanning en actie zorgt waar het nodig is. Niet veel mensen hebben deze film aanschouwd en het geringe aantal waarvoor dat wel opgaat heeft er meestentijds een laatdunkende recensie over gefabriceerd. Dit is mijns inziens in het geheel niet terecht. Uiteraard is hier geen sprake van een meesterwerk, doch een buil zul je je hier zeker niet aan vallen. Daarvoor steek in mijn hand in het vuur. Maar ach, wat lul ik allemaal... De kans dat jij, ja jij, deze film ooit zult zien is 0,0.
(Gerecenseerde versie: VHS van Django sein letzter Grüß uitgebracht door VEP)
