Een jonge zwarte tandarts uit Miami ontdekt dat hij geadopteerd is. Om zijn erfenis op te halen -zijn biologische moeder is overleden- vertrekt hij naar Alaska. Aldaar erft hij een hoop rotzooi en een troep sleehonden. Ondertussen ontdekt hij dat een lokale blanke zuurpruim zijn vader is. Die wil in eerste instantie echter niets van hem weten en biedt hem enkel geld voor de honden die hij ierf. Er zit namelijk een belangrijke race aan te komen en de geerfde honden zijn nogal gerupeteerd...

Het eerste half uur van de film lijkt dit een vrij aardige komedie te zijn; niet goed, maar zeker niet al te slecht. Na het eerste reclameblok komt de klad er echter in. Niet alleen is de verhaallijn van begin tot einde uit te tekenen, ook een aantal van de grappen lijdt aan het zelfde euvel. Gelukkigerwijze zijn de humoristische situaties in dermate getale aanwezig dat dit niet een enorme belemmeing vormt. Goed wordt deze film hierdoor daarentegen nooit.

Hoewel Cuba Gooding Jr. redelijk zijn ding doet in Snow Dogs -in elk geval beter dan in zijn ´serieuze´ films-, laat de ´hoeksteen van de samenleving´-filosofie van dit Disneyproduct zich enorm gelden, vooral in de laatste minuten van de film. Snow Dogs zal je puur beoordelingtechnisch gezien niet geheel in de steek in de steek laten als je een film-marathon houdt, doch verdient het geen voldoende wat mij betreft. Hiervoor is de film veel te voorspelbaar en heeft het nauwelijks toegevoegde waarde. De meestentijds redelijke acteur James Coburn weet overigens niets toe te voegen.