Na het succes van Shaft (1971) moest er natuurlijk snel een vervolg komen. Dat werd Shaft's Big Score, gedraaid door dezelfde regisseur, geschreven door dezelfde scenarist (Ernest Tidyman) en met de dezelfde acteur in de hoofdrol. Helaas was Isaac Hayes niet beschikbaar voor het schrijven van een nieuwe soundtrack en daarom schreef regisseur Parks de muziek maar zelf. Helaas was Gordon Parks geen Isaac Hayes. Deze soundtrack zou dus niet met een Oscar worden bekroond ...
Op een avond krijgt Shaft telefoon van een vriend, Cal Asby, de eigenaar van een begrafenisonderneming, die hem vertelt dat zijn leven wordt bedreigd. Voordat Shaft goed en wel de hoorn op de haak heeft gelegd, wordt Asby inderdaad vermoord. Shaft voelt zich nu verplicht om de zus van Asby te beschermen en het geld te achterhalen waar de moordenaar naar op zoek was, maar dat door Asby op een veilige plaats was opgeborgen ... En uiteraard is Shaft niet de enige die het geld wil vinden ...
Shaft lijkt in de sequel meer op een zwarte James Bond dan op de detective uit de eerste film: hij woont niet langer in een stoffig kamertje in een appartementsblok, maar heeft zijn intrek genomen in een luxueuze studio. De vrouwen die door het beeld huppelen zijn wulps en schaars gekleed, en vallen allemaal voor hem als voor een blok. Ook de actie is grootschaliger: Er zijn diverse (tamelijk bloedige) schietpartijen en aan het slot krijgen we een spectaculaire achtervolgingscène - met een auto, een speedboot en een helikopter - die in geen enkele Bondfilm zou hebben misstaan. Vervelend is het tweede avontuur van John Shaft niet, maar het mist nadrukkelijkde charme en de stijl die het origineel boven het niveau van een doorsnee genrefilm uittilden. Het is allemaal wat gewoontjes en voorspelbaar geworden.
