Regisseur Sergio Garrone was thuis in zowat alle genres, van horror tot sexploitation, maar verwierf de meeste faam met zijn spaghetti western Django il bastardo. Hier maakte hij een oorlogsfilm, althans daarvoor moet La colomba non deve volare toch doorgaan, maar de prent is van een uitermate bedenkelijk niveau. Bovendien hoef je op enerverende combat situaties niet te hopen. Die herbergt de film namelijk niet of nauwelijks. De actie is steevast in het donker gefilmd en de aerial footage komt gewoon uit WOII. Wat een treurnis.

De film wordt gevuld met onboeiende politieke spelletjes en slaapverwekkende conversaties tussen personages die, zo mogelijk, nog minder de aandacht weten vast te houden. Wat wil je ook met een film die gaat over een Nazi die ergens in Turkije benzine jat en de Engelse geheime dienst tegenover zich heeft. Geloof het of niet, maar dat is de gehele plot! Een dergelijke zouteloosheid zul je niet snel tegenkomen in welke film dan ook.

Nu hielp het wellicht niet dat ik de film middels een VHS uitgave, distributeur Video 49, bekeek. Het beeld van deze versie is jammerlijk gecropped naar 4:3, maar dan nog valt op hoe slecht deze productie inelkaar steekt. Wat echter het meest stoort is dat er werklijk niets gedaan wordt om de kijker vermaak of spanning voor te schotelen. Hierdoor is de film dus niet enkel slecht, maar ook nog eens retesaai. Als ik 100 minuten uit het raam had getuurd, dan had ik me beter vermaakt. En dat is niet eens overdreven. Een beetje jammer van de aardige cast is het dan ook wel, maar meer speculaas kan ik er niet van maken. Overslaan.